"Hier kunnen we wel nog samen blijven"
Thuis blijven wonen, was geen optie meer voor Hugo Vanderjeugt (78) en zijn vrouw Anna Willaert (82).
"Anna heeft alzheimer. Anderhalf jaar geleden kwam Anna lelijk ten val bij ons thuis met een breuk in haar bekken tot resultaat", doet Hugo Vanderjeugt het verhaal.
"Ze lag vier weken in het ziekenhuis. Toen ze daar ontslagen werd, stelde het ziekenhuispersoneel voor om haar te laten opnemen in een rust- en verzorgingstehuis.
Thuis blijven wonen was voor haar helaas geen optie".
"Wij woonden ons hele leven lang in Ieper en gingen eerst daar op zoek naar verschillende opties, maar we kwamen al snel van een kale reis thuis. Mijn schoondochter kende Triamant, en sprak ons over deze unieke woonvorm. Een huis zie ik als een hoop stenen. Mijn huis mis ik niet, maar verhuizen vanuit Ieper naar Geluwe was voor ons toch een grote stap. Maar het feit dat we hier kunnen samen blijven, zie ik als een héél groot voordeel. Mijn zus komt binnenkort ook hier wonen: mijn Ieperse netwerk groeit dus hier, en dat is best aangenaam."
"Elke maandagmiddag ga ik kaarten in Ieper, om zo toch het contact met onze vrienden daar warm te houden. Vrijwilligers en het zorgteam springen dan eens extra binnen bij Anna. Ik tuinier graag: op de binnentuin heb ik mijn eigen moestuinbakken staan waarin ik me kan uitleven. Ik doe wel eens een fietstochtje, of ik neem Anna mee om te wandelen. De zorg voor Anna beperkt me wel wat - ik wil voor haar zorgen en neem daardoor niet voldoende deel aan de activiteiten hier. Maar als iemand zoals Lieve me probeert te overhalen om ergens aan mee te doen, bezwijk ik wel eens", geeft Hugo toe. "Mensen zoals Lieve zijn de motor hier in Triamant. De zorg is aanwezig als ik er even niet ben, maar toch laat ik Anna niet graag alleen achter.. dat zit in mij."
(Bron: Krant van West-Vlaanderen, artikel vrijdag 12 oktober 2018)
Thuis blijven wonen, was geen optie meer voor Hugo Vanderjeugt (78) en zijn vrouw Anna Willaert (82).
"Anna heeft alzheimer. Anderhalf jaar geleden kwam Anna lelijk ten val bij ons thuis met een breuk in haar bekken tot resultaat", doet Hugo Vanderjeugt het verhaal.
"Ze lag vier weken in het ziekenhuis. Toen ze daar ontslagen werd, stelde het ziekenhuispersoneel voor om haar te laten opnemen in een rust- en verzorgingstehuis.
Thuis blijven wonen was voor haar helaas geen optie".
"Wij woonden ons hele leven lang in Ieper en gingen eerst daar op zoek naar verschillende opties, maar we kwamen al snel van een kale reis thuis. Mijn schoondochter kende Triamant, en sprak ons over deze unieke woonvorm. Een huis zie ik als een hoop stenen. Mijn huis mis ik niet, maar verhuizen vanuit Ieper naar Geluwe was voor ons toch een grote stap. Maar het feit dat we hier kunnen samen blijven, zie ik als een héél groot voordeel. Mijn zus komt binnenkort ook hier wonen: mijn Ieperse netwerk groeit dus hier, en dat is best aangenaam."
"Elke maandagmiddag ga ik kaarten in Ieper, om zo toch het contact met onze vrienden daar warm te houden. Vrijwilligers en het zorgteam springen dan eens extra binnen bij Anna. Ik tuinier graag: op de binnentuin heb ik mijn eigen moestuinbakken staan waarin ik me kan uitleven. Ik doe wel eens een fietstochtje, of ik neem Anna mee om te wandelen. De zorg voor Anna beperkt me wel wat - ik wil voor haar zorgen en neem daardoor niet voldoende deel aan de activiteiten hier. Maar als iemand zoals Lieve me probeert te overhalen om ergens aan mee te doen, bezwijk ik wel eens", geeft Hugo toe. "Mensen zoals Lieve zijn de motor hier in Triamant. De zorg is aanwezig als ik er even niet ben, maar toch laat ik Anna niet graag alleen achter.. dat zit in mij."
(Bron: Krant van West-Vlaanderen, artikel vrijdag 12 oktober 2018)