“
Van huis in brand naar thuis bij Triamant
”
16 maart 2015, een dag die Godelieve Bex (83) nooit zal vergeten. De boerderij waar zij en haar man vier kinderen groot brachten ging in de vlammen op.
"Waar is de tijd dat we naast de kinderen ook nog eigen groenten kweekten en dieren verzorgden? We hadden varkens, konijnen, vethanen, ganzen en eenden. Dat was hard werken. Winkelen voor eten op ons bord deden we niet, alles kwam uit eigen tuin. Mijn man is 28 jaar geleden gestorven, de kinderen waren toen al het huis uit. Op twee weken tijd was ik hem kwijt. Weet je wat hij zei naar het einde toe? Ik ben niet bang om te sterven, ik ben gelukkig. Maar jij moedertje, jij blijft straks alleen achter. Ik hoop dat de miserie u zal besparen…
Hij moest eens weten hoe de vlammen door het dak van ons boerderijtje sloegen. De plaats waar we samen zoveel lief en leed deelden. Gelukkig was er mijn schoonzoon, hij kende Triamant en heeft geregeld dat ik er terecht kon. Toen ik daar die bewuste avond arriveerde had ik enkel nog de kleren aan mijn lijf, mijn handtas en een trolley. Het koffertje op wielen dat ik altijd had klaar staan. Ik moest maar eens onverwacht opgenomen worden in een ziekenhuis.
Die eerste nacht bij Triamant heb ik meer gehuild dan geslapen. Toen besefte ik wat ik allemaal had meegemaakt… en kwijt geraakt.
Gelukkig werd ik ontzettend goed opgevangen. Mijn kamer destijds bevond zich boven het kasteel, volledig bemeubeld, bed gedekt, servies in de kast… Alles wat ik nodig had was beschikbaar. Al vrij snel leerde ik Irène kennen, die zich over mij ontfermde als een echte moeder. Ze sprak mijn dialect en dat bracht ons samen. Zij trok me er door en nam me overal mee naar toe. Daardoor paste ik me snel aan en leerde ik veel meer bewoners kennen.
Na vier jaar woon ik nog op Triamant. Mijn huis in Heusden-Zolder heb ik nooit meer willen terug zien. Het is goed zoals het is. Ik heb het eigenlijk nog nooit zo goed gehad als nu. Flatbewoners kunnen hier zelf koken, gaan eten of laten een maaltijd aan huis leveren. Maar ik word in de watten gelegd door mijn kinderen. Zij brengen me elke dag eten, doen de was, de strijk en ik heb een poetsvrouw. Wat ik mag doen is genieten van het leven. Ik hou van wandelen, ontmoet graag andere mensen, doe mee met alles wat het Leefpunt organiseert en speel sinds kort rummikub. Dat spel is echt verslavend. Andere van mijn leeftijd nemen 3 keer per dag een pil, ik speel 3 keer per dag rummikub.
Omdat ik weet hoe belangrijk hulp krijgen van andere mensen is wil ik zelf ook hulp geven. Zo ga ik geregeld op bezoek bij iemand met een spierziekte en bij een koppel dat hier woont."
"Als ik één goede raad mag geven, iets wat je nooit mag vergeten: een goeiedag kost niets en kan alles betekenen in iemands leven!"
16 maart 2015, een dag die Godelieve Bex (83) nooit zal vergeten. De boerderij waar zij en haar man vier kinderen groot brachten ging in de vlammen op.
"Waar is de tijd dat we naast de kinderen ook nog eigen groenten kweekten en dieren verzorgden? We hadden varkens, konijnen, vethanen, ganzen en eenden. Dat was hard werken. Winkelen voor eten op ons bord deden we niet, alles kwam uit eigen tuin. Mijn man is 28 jaar geleden gestorven, de kinderen waren toen al het huis uit. Op twee weken tijd was ik hem kwijt. Weet je wat hij zei naar het einde toe? Ik ben niet bang om te sterven, ik ben gelukkig. Maar jij moedertje, jij blijft straks alleen achter. Ik hoop dat de miserie u zal besparen…
Hij moest eens weten hoe de vlammen door het dak van ons boerderijtje sloegen. De plaats waar we samen zoveel lief en leed deelden. Gelukkig was er mijn schoonzoon, hij kende Triamant en heeft geregeld dat ik er terecht kon. Toen ik daar die bewuste avond arriveerde had ik enkel nog de kleren aan mijn lijf, mijn handtas en een trolley. Het koffertje op wielen dat ik altijd had klaar staan. Ik moest maar eens onverwacht opgenomen worden in een ziekenhuis.
Die eerste nacht bij Triamant heb ik meer gehuild dan geslapen. Toen besefte ik wat ik allemaal had meegemaakt… en kwijt geraakt.
Gelukkig werd ik ontzettend goed opgevangen. Mijn kamer destijds bevond zich boven het kasteel, volledig bemeubeld, bed gedekt, servies in de kast… Alles wat ik nodig had was beschikbaar. Al vrij snel leerde ik Irène kennen, die zich over mij ontfermde als een echte moeder. Ze sprak mijn dialect en dat bracht ons samen. Zij trok me er door en nam me overal mee naar toe. Daardoor paste ik me snel aan en leerde ik veel meer bewoners kennen.
Na vier jaar woon ik nog op Triamant. Mijn huis in Heusden-Zolder heb ik nooit meer willen terug zien. Het is goed zoals het is. Ik heb het eigenlijk nog nooit zo goed gehad als nu. Flatbewoners kunnen hier zelf koken, gaan eten of laten een maaltijd aan huis leveren. Maar ik word in de watten gelegd door mijn kinderen. Zij brengen me elke dag eten, doen de was, de strijk en ik heb een poetsvrouw. Wat ik mag doen is genieten van het leven. Ik hou van wandelen, ontmoet graag andere mensen, doe mee met alles wat het Leefpunt organiseert en speel sinds kort rummikub. Dat spel is echt verslavend. Andere van mijn leeftijd nemen 3 keer per dag een pil, ik speel 3 keer per dag rummikub.
Omdat ik weet hoe belangrijk hulp krijgen van andere mensen is wil ik zelf ook hulp geven. Zo ga ik geregeld op bezoek bij iemand met een spierziekte en bij een koppel dat hier woont."
"Als ik één goede raad mag geven, iets wat je nooit mag vergeten: een goeiedag kost niets en kan alles betekenen in iemands leven!"
